Celestun

In Meridad verblijven we 2 nachten en dus konden we deze vrijdag naar eigen inzicht gaan besteden. Het leek ons erg leuk om eens wat wilde flamingo's te zien en een lekkere duik te nemen in de golf van Mexico. We hadden ons vanmorgen ingeschreven voor een tochtje met een gids. Eerst zouden we naar Celestun rijden (ong 90 km) en daar eerst met een bootje door een enorme baai te varen waar de flamingo's zouden zijn, daarna wat van het mangrove bos bezichtigen waar ook de kans bestond om even een frisse duik te nemen. Daarna een lunch (met voornamelijk zeedieren als gerecht) waarna nog even in de golf van Mexico gedoken kon worden.

Al tijdens de heenrit deelde onze (zeer sympathieke) tourguide ons mee dat in het meest positieve geval er ong. 5000 flamingo's op 1 plek verzamelen, maar dat mede door het slechte weer van de afgelopen tijd er weleens aanzienlijk minder zouden kunnen zijn. Daarnaast kunnen de arme diertjes enkel vliegen en lopen en smeren ze hem dus bij hoog water (vloed) omdat ze anders roemloos verzuipen. Ik hoorde pas later dat er soms 5.000 zijn en had dus niet al te hoge verwachtingen. Gelukkig kwamen we toch nog een paartje flamingo's tegen in laagwater.

Ondanks het ontbreken van een veelvoud aan flamingo's ontbrak het zeker niet aan een grote hoeveelheid aan andersoortig gevleugelte. Van Pelikanen tot aasgieren en van arenden naar flierefluiters...de een was nog niet over of de volgende 3 zaten je al weer op te wachten. Hiernaast een mooie foto van een nestje met jongen en hun moeders die het gekwetter met lede ogen toeziet.

Daarna gingen we via een dichtbegroeid mangrove bos, dat net een tunnel van bomen en bladeren leek naar een aanlegsteiger om even wat te zwemmen. Hier borrelt zoetwater omhoog vanuit ondergelegen bronnen waardoor het water daar véél helderder is dan daaromheen en veel fijner smaaakt. Michelle en ik waren hier overigens de enigen die het water in wilden springen, maar ja wij zijn dan ook echte waterratten. Daarna voer men de bootjes terug naar de startplek en reden we 4 min. verder naar het restaurant.

Daar was het de keuze of je eerst ging eten of eerst ging zwemmen. In al mijn wijsheid begon ik uit te leggen dat na het eten zwemmen minder verstandig is vanwege sneller kramp wat bij een stevige onderstroming niet het eerste mensenleven zou eisen. Men wilde hier niet naar luisteren (ik vind het ook beetje onzin, maar een gewaarschuwd mens telt voor twee). Vanuit een ander praktisch perspectief bleek het uitstellen ook minder geslaagd. Nog geen 10 minuten na het eten verdween de felle zon en begon het keihard te onweren boven de Golf. Eerst was het dichtbij, maar later vertrok het verder de zee op en werd het toch nog even tijd om te zwemmen. Zelfs Michelle (die op één of andere onverklaarbare wijze) onredelijk bang is voor bliksem en donder durfde een duik te nemen.

Morgen (lees zaterdag / de dag voordat NL wereldkampioen voetbal wordt) vertrekken we uit Meridad en zullen na een kleine 100 km bij de ruines van Uxmal aankomen.